"EL ENTORNO METROPOLITANO" Y YO
 |
| y yo |
Antes de nada unha pequena presentación-aclaración de
que vai toda esta leria, conto ou como se lle queira chamar.
A partir dun dia en que aos de El Entorno Metropolitano tiveron a ocurrencia de invitarme a participar en algunha que
outra das suas publicacións mensuais no apartado "Reflexiones desde el entorno", pois por aqui ando a recopilar o que vai
ser esta pequena aventurilla escritora, por chamarlle dalgunha forma.
Os que me coñecen, mais ou menos xa se poden imaxinar
do que pode ir todo esto, pero para os que non me coñezan nin recoñezan, quero
mandarlles unha mensaxe de tranquilidade. Aquí o único que se pretende é que, se vostede é capaz de ler o que aqui escribo, eu xa me dou por conforme. Se ao remate da
letura ademais vai e ten así como unha sensación de querer poñer nos seus beizos un xesto como de querer ter un sorriso, pois tamén xa me dou por conforme, ou polo menos se lle pasa pola caberza.
En todo caso o que sí pretendo é que dalgún xeito sexan felices. Todo o mais que poidan.
Juan J. Rocha
En todo caso o que sí pretendo é que dalgún xeito sexan felices. Todo o mais que poidan.
Juan J. Rocha
************************
ABRIL/2016
Non hai
mal que por ben non veña.
Unha
realidade que no fondo demostra ás claras que o mundo globalizado do século XXI
é un feito constatable, que coas súas vantaxes, tamén airea situacións
problemáticas, polo que necesariamente haberá que buscar solucións de
ámbito global; tal como é co asunto dos
papeis de Panamá.
O ser
humano caracterizouse ao longo dos séculos en ser capaz de ir superándose na
difícil tarefa cotiá da supervivencia, sen estar exento de ter gran facilidade
de autodestrución impropio de calquera especie.
Os
desmáns ocasionados ao longo da Historia téntanse corrixir aínda que certamente
o resultado é lento. Lembrar sucintamente que foron uns poucos, daqueles que
viviron a finais do século XVIII integrantes da Revolución Francesa e os que
máis tarde serían os Estados Unidos de América os que sentaron as bases para o
que hoxe en día coñecemos e recoñecemos como Dereitos Humanos.
Si
facemos un percorrido desde aqueles anos ata agora atoparemos non poucos
argumentos como para pensar que o poder de adaptación a esas melloras de
recoñecementos cara á dignidade humana, cara á dignidade dos seres humanos, é
certamente lenta; pero certa, todo hai que dicilo. Aínda que tamén hai que
precisar que despois de 200 anos daquela idea orixinal, esa dignidade dos seres
humanos cobra pouca forza aínda nalgunhas partes do mundo.
Esta
globalización que hoxe entendemos como moi moderna deu os seus primeiros pasos
a nível político a mediados do século pasado, co obxecto de adaptar medidas diante
dos desastres producidos nas dúas guerras mundiais que se sufriron en Europa.
Esa situación foi a que levou a crear a ONU, que cos seus acertos e fracasos é
un dos exemplos como para afirmar que mellor xuntos que revoltos.
Esta
reflexión ven a conto porque co problema suscitado cos papeis de Panamá e a
posible evasión de impostos, non poderá ser previda nin combatida de forma
individualizada polos Estados que tal mester pretendan. Un dos factores que non
podemos esquecer é que os Estados, desde o máis pequeno ao máis grande e
poderoso teñen un punto en común; que é a súa soberanía, derivada da cal
aproban aquelas leis que máis adecuadas consideran para os seus propios
intereses.
Si
como parece o feito que a existencia de paraísos fiscais suscita a posibilidade
de evadir impostos nos Estados que preconizan como prioritarias políticas do
denominado Estado de Benestar; parece claro que o dano que se produce neles é
evidente; posto que a solidariedade de todos os seus cidadáns é o ingrediente
fundamental para alimentar as arcas públicas e a súa distribución xusta entre
todos eles.
A solución pasará por acordos internacionais
posto que de forma individualizada dos Estados sería certamente inoperante. Non
cabe dúbida que a solidariedade tamén será imprescindible para atallar o
problema, con implicación de todas as partes, que sen dúbida se logrará pero
dunha forma moi lenta, como calquera outro logro dos que os seres humanos foron
capaces de conseguir ao longo da súa existencia.
----------------------------------------------------------------------------------------
2015 / NOVEMBRO
Cuestión de
transparencias
Hoxe imos concretar
un primeiro aspecto novedoso (aínda que ten mais) da Lei estal de
transparencia, acceso á información pública e bó goberno; dado que se xa
cumpriu o prazo de dous anos dado ás comunidades autónomas e entidades locales
para adaptarse á mesma.
Así convén saber
quén ten a obriga de ter un “Portal da Transparencia” e qué información debe
facilitar a nova ferramenta informativa virtual creada por esta lei que polo
seu nome todo parece que debe quedar limpo e claro. Sin aditivos.
A obriga de ter un Portal da Transparencia
empeza pola propia institución da Xefatura do Estado, o Congreso dos Deputados
e Senado, o goberno do Estado, Consello do Poder Xudicial, Tribunal
Constitucional, gobernos das Comunidades Autónomas, gobernos das provincias e
dos concellos; entidades xestoras como a Seguridade Social ou organismos
autónomos e as Axencias Estatais, e as entidades públicas.
Tamén están obrigados os partidos políticos e organizacións
sindicais e organizacións
empresariais e mesmo as entidades
privadas cando as axudas superen os 100.000 euros, ou cando polo menos o 40%
do total dos seus ingresos anuais teñan carácter de axuda ou subvención pública
e a súa contía sexa superior aos 5.000 euros.
No Portal da Transparecencia figurarán os
detalles das función que desenvolve a administración pública respectiva; especificando
a súa estrutura organizativa e a identificación dos órganos responsables co
correspondente perfil e a traxectoria profesional dos mesmos; debendo facilitar
información dos seus plans e programas anuais, os obxetivos, actividades,
medios e tempo previsto para a súa consecución.
Débese facer pública a información de todos
os contratos, indicando o obxeto, duración, importes de licitación e
adxudicación, e procedementos de publicación, o número de licitadores e a
identidade do axudicatario.
Relación de subvencións concedidas, importes e os beneficiarios. Os convenios subscritos, prazos,
modificacións e obrigas económicas. Os orzamentos,
con indicación das partidas mais importantes. As contas anuais que deban renderse e os informes de auditoría e as retribucións anuais percibidas polos altos
cargos e máximos responsables das entidades públicas, xunto coas
declaración anuais de bens e actividades.
O cumprimento queda pois nas mans dos
cidadáns, do seu nivel de esixencia cara aos poderes públicos sobre os asuntos
públicos. Por aqueles asuntos que nos movemos cada vez que nos convocan a votar
nunhas eleccións. Eche o que hai.
Acceso aos enlaces de "Portal da Transparencia" dos concellos de Galicia, Deputación Provinciais e Xunta de Galicia.
==================
2015 / AGOSTO
“Resolvendo o mundo nun bar con un amigo” é unha noble
e importante actividade que compre exercer de cando en vez, nunha época do ano
como esta na que apetece meterlle un grolo. E así, desta forma tan clara e
precisa como me presento diante de vostedes, facendo bó un compromiso que
adquirín co El Entorno Metropolitano hai nada, por aquelo de dar un pouco de
leria ao persoal. De tódolos xeitos quero advertirlles que si as historias que aqui vou contar non lles gustan,
non se preocupen demasiado. Eu tamén son deses que teño outras. Estou
modernizándome moito.
Esto ven a conto porque un servidor estivo resolvendo
o mundo nun bar, neste caso cuns cantos amigos. Amigos que tamén se fan incluso
exercendo en política. Desos que aínda quedan, bos e xenerosos, por raro que
poida parecer.
Aquel dia, entre leria e leria e nun abrir e pechar de
ollos, pasouse a falar de política internacional; porque hai que decilo claro: cando
un se pon a resolver o mundo non se pode andar polas ramas nin con menudencias.
Hai que ir ao grande, nada de caralladas. Así é como saiu á palestra o personaxe
polifacético e político alemán de nome Otto Eduard Leopold von
Bismarck-Schönhausen, que para non complicarnos moito a vida e mais que nada por
mín á hora de ter que teclealo de novo, imos chamarlle Von Bismarck que ademáis
queda así como mais familiar.
Este personaxe de finais do
s. XIX, percusor do estado alemán moderno, otórgaselle a autoría dunha
expresión que ten certa “chicha”, a cal escrita queda así: "Estoy firmemente convencido de que España es el país más fuerte
del mundo. Lleva siglos queriendo destruirse a sí mismo y todavía no lo ha
conseguido."
Esta perla espetoulla, ao parecer,
a un alto cargo do goberno español que o visitaba oficialmente, a cal vista así
a bote pronto parece non ter desperdicio. Analizando o piropo en cuestión ata
case dá a sensación de que este home xa sabía algo de nos, o cal de por si xa
ten moitísimo mérito.
Houbo división de opinións,
como cando había corridas de touros, pero chegouse á conclusión de que si este
home vivira hoxe, e no caso de poñerse a resolver o mundo nun bar con un amigo,
sería dos que o faría tomando unha cervexa. Marcharía escopetado para o seu
país morto de envexa ao comprobar como, sin darnos nin a mais mínima importancia,
somos os melloriños en apagar lumes e abraiado pola capacidade que temos de
esquecer todo, incluso o que aconteceu hai nada de tempo, haxa lumes ou non e sin queimarnos nada!
AQUI para ver o contido na páxina web de El Entorno Metropolitano
E como previsiblemente os contos que aquí vou contar van seguir por algún tempo, pois intentarei actualizar este apartado de forma oportuna.
OUTROS ENLACES QUE LLE PODEN INTERESAR:
No hay comentarios:
Publicar un comentario